Aankomende zondag ga ik met m'n moeder naar een theaterconcert. Samen met haar ga ik een nieuwe herinnering maken. Eén die ons nog lang bij blijft. Althans dat hoop ik. Allebei zijn we gezegend met een gezond brein. 

 

Ik kwam op het idee om kaartjes te kopen van mijn moeders grootste idool door een liedje dat ik onlangs hoorde.

 

Rob de Nijs galmde door de ruimte tijdens het afscheid van Fransje.  
Een mevrouw waar ik af en toe voor mocht zorgen. Ze woonde in een woongroep waar ik als oproepkracht mijn diensten verleen. Ze is overleden. Jeetje, wat hield ik van deze vrouw. 

Het raakt me, het maakt me verdrietig. Niet in de zin dat ik loop te janken maar een innerlijk verdriet.
Het maakt me triest dat er binnen de zorgsector weinig ruimte is voor intuïtie volgen. En dat men voorbij gaat aan, volledige aanwezigheid in het contact met de mensen waarvoor we zorgen. 

Onverdeelde aandacht & nabijheid in het moment. Even niet bezig zijn met wat nog komt en moet gebeuren, of wat is geweest. Gewoon, helemaal bij die ander zijn en voelen wat die nodig heeft.