Ik kan niet slapen. Een duidelijke persoonlijke reden is er niet, dus gooi ik het op het collectief. De onrust in de wereld, de energie die in de lucht hangt en de kracht van volle maan. Het gebeurt vaker dat ik zonder aanwijsbare reden de nachtrust oversla. En meestal begrijp ik achteraf waarom dat is. 

Deze keer scroll ik even door m'n tijdlijn op sociale media tijdens m'n wakkere nacht. 'Huh, wat gebeurt er? Wat is dit? Komen mantelzorgers in opstand? Of worden ze daartoe opgeroepen?' 
Er ontsnapt een diepe zucht en prompt daarna voel ik verdriet. 'Ach lieve mensen, jullie moesten eens weten' schiet er door m'n hoofd. Ineens begrijp ik waarom ik wakker ben. Ik heb de stilte van de nacht nodig om me aan te sporen een verhaal te delen dat ik al veel te lang bij me houd. 'Ja ik weet het', hoor ik mezelf fluisteren. 'Ik kan niet langer zwijgen, ik ga het vertellen....'

Ik kom zijn kamer binnen. Even snel wat opruimen. Hij zit in zijn luie stoel en kijkt wat voor zich uit.
"Goedemorgen Joop" zeg ik luchtig. Hij kijkt op. "Ahh good morning!"

Ik gooi mijn werkdoekje in de wastafel, trek mijn handschoenen uit en geef hem een hand.
"How are you?" vraag ik hem.
"Ahh, look at you!" glundert hij.
"Ik vind het fijn om u te zien" glunder ik met hem mee.

Ik heb haar begeleiding gegeven tijdens het avondritueel. 
Kleding aangepakt. Pyjama aangereikt. Tandpasta op haar tandenborstel gedaan.
Nu ligt ze in bed en haar ogen zijn gericht op het plafond.
Ogen waarin ik het afgelopen uur met regelmaat angst & paniek las.

Ze zijn er, paardenbloemen!

Niet dat ze zijn weggeweest, maar ze vielen tijdelijk niet zo op. De meeste mensen hebben er een hekel aan wanneer ze in hun tuintje of voor hun voordeur de kopjes weer opsteken. Ze zijn ze liever kwijt dan rijk.

Ik hou van paardenbloemen. Ze kleuren de wereld vrolijk geel en na verloop van tijd halen ze 't kind in mij naar boven. Pluizen blazen is een favoriete hobby tijdens een zonnige wandeling. Pluizenzaad de vrijheid geven en de prachtige kern bewonderen die overblijft.