Zonder moeite gaat ze mee naar haar kamer. Ze is moe. Zodra ze op het bed zit wil ze zich niet om kleden. Jammer, poging mislukt. Ik vertrek ongerichte zaken rechtsomkeer. Een kwartier later doolt ze vermoeid achter haar rollator door de gang. Ik groet haar. Ze gaat naar haar moeder. "Doe je haar de groeten van me?" vraag ik. "Zal ik doen." zegt ze van over haar schouder. Ze verdwijnt de hoek om en ik ga de volgende bewoner naar bed begeleiden.

Zaterdagmorgen. Het is nog vroeg. Het raam van mijn slaapkamer staat open. Ik hoor de vogels. Ze zingen er lustig op los.
De laatste dagen hoor ik er één vrolijk doorheen fluiten.
Ik weet niet welk vogeltje er zo mooi gebekt is. Ik heb geen verstand van vogelgezang. Zoals ik van meer dingen geen verstand heb.
Wat ik wel weet is dat ik de melodie van dit kleine wezentje prachtig vind. Het raakt me tot diep in mijn onderbuik. Ik voel tranen opwellen.

Tranen biggelen spontaan uit me. Terwijl ik hier lig. Onder mijn donzen dekbed. Op mijn rug. Alleen in de kamer. Met de gordijnen dicht. Mijn gedachten gaan naar haar.