Ik kan niet slapen. Een duidelijke persoonlijke reden is er niet, dus gooi ik het op het collectief. De onrust in de wereld, de energie die in de lucht hangt en de kracht van volle maan. Het gebeurt vaker dat ik zonder aanwijsbare reden de nachtrust oversla. En meestal begrijp ik achteraf waarom dat is. 

Deze keer scroll ik even door m'n tijdlijn op sociale media tijdens m'n wakkere nacht. 'Huh, wat gebeurt er? Wat is dit? Komen mantelzorgers in opstand? Of worden ze daartoe opgeroepen?' 
Er ontsnapt een diepe zucht en prompt daarna voel ik verdriet. 'Ach lieve mensen, jullie moesten eens weten' schiet er door m'n hoofd. Ineens begrijp ik waarom ik wakker ben. Ik heb de stilte van de nacht nodig om me aan te sporen een verhaal te delen dat ik al heel lang bij me draag. 'Ja ik weet het', hoor ik mezelf fluisteren. 'Ik kan het niet langer voor me uitschuiven, ik ga het vertellen, dit is het moment.'

En dan komt het moment dat thuis wonen niet meer kan. Situaties die onveilig zijn en je ongerust maken stapelen zich op. Wat je zolang hebt proberen te voorkomen kan je niet langer vermijden. Met pijn, verdriet en onzekerheid, over wat nog komen gaat, wordt de knoop doorgehakt. Verhuizen is noodzaak. Wonen in een veilige omgeving en de zorg gedeeltelijk overdragen kan niet langer worden uitgesteld. 

Verhuizing naar 'achter de gesloten deur'. Ik gebruik die uitspraak zelden maar noem het nu omdat het bekend is in de volksmond. Waarom ik het niet vaak gebruik? Omdat het een beeld schept dat afschrikt en angst aanjaagt, alsof het leven ophoudt en er geen mogelijkheden meer zijn. Maar niets is minder waar. Steeds beleef ik mooie momenten met de mensen die achter deze deuren wonen. Ik vang deze momenten in woorden en hoop met de verhalen taboe te doorbreken & angst voor dementie te verminderen. 

Ik ben in de Ardennen op vakantie. VakantieAnders.
Even geen werk. Ik ben hier puur voor mezelf en dit is mijn verhaal.
Het is een zomerkamp waar je kan meedoen aan workshops. Niks moet, alles mag.
De meeste mensen die er zijn staan open voor verbinding. Ik vind dat heerlijk. Het maakt me gevoeliger voor alles wat er is.

Er breekt een bijzondere week aan. Een week van herdenken & vrijheid vieren. We leven in een land waarin we onze vrijheid vanzelfsprekend vinden. Zullen we er een moment bij stil staan dat het niet zo vanzelfsprekend is?
Het kan zomaar gebeuren dat je jouw vrijheid kwijt raakt. Bijvoorbeeld door dementie.

'Je moet de mensen kennen.'

Het is een opmerking die ik regelmatig hoor. Het belang van achtergrond informatie & een levensloop staat in een hoog vaandel.

Het is mij al verschillende keren opgevallen dat 'alles weten over de ander' de omgang kan belemmeren. Vooral wanneer iemand in het verleden een 'rotzak' is geweest.
De voorgeschiedenis kan het moeilijk maken om zonder oordeel & onbevangen het contact aan te gaan.

Ze zijn er, paardenbloemen!

Niet dat ze zijn weggeweest, maar ze vielen tijdelijk niet zo op. De meeste mensen hebben er een hekel aan wanneer ze in hun tuintje of voor hun voordeur de kopjes weer opsteken. Ze zijn ze liever kwijt dan rijk.

Ik hou van paardenbloemen. Ze kleuren de wereld vrolijk geel en na verloop van tijd halen ze 't kind in mij naar boven. Pluizen blazen is een favoriete hobby tijdens een zonnige wandeling. Pluizenzaad de vrijheid geven en de prachtige kern bewonderen die overblijft.